இரு சம்பவங்களும் பின்னே என் சபதமும்...

முதலில் ஒரு சிரிப்பான சம்பவம்.

அடுத்த நாள் வீட்டில் நடக்கவிருந்த ஒரு ச்சின்ன விசேஷத்திற்காக, சிற்றுண்டி ஆர்டர் செய்வதற்காக ஒரு ச்சின்ன உணவகத்திற்குப் போயிருந்தேன். ஒரு பத்து பேர் உட்கார்ந்து சாப்பிடக்கூடிய ஒரு சிறிய ஹால். அப்போது கடை காலியாகத்தான் இருந்தது. நட்ட நடுவில்
ஒருவர் நின்றுகொண்டிருந்தார். நான் நுழைந்தவுடன்,

அவர்: வாங்க, வணக்கம்.

நான்: நான் ஏழாவது தெருவிலிருந்து வர்றேன்.

அவர்: சரி

நான்: நாளை காலைக்காக பதினைஞ்சு டிபன் சொல்லணும்.

அவர்: சொல்லுங்க. எவ்ளோ மணிக்கு ரெடியா இருக்கணும்? டிபன்னா என்னென்ன வேணும்?

நான்: 4 இட்லி, 1 வடை. சட்னி, சாம்பார் தனியா கொடுத்துடுங்க. ஒரு எட்டு மணிக்கு வந்து வாங்கிக்கறோம். எவ்ளோ ஆகும்னு சொல்லுங்க.

அவர்: ஒரு நிமிஷம் இருங்க. முதலாளி இப்ப வந்துடுவாரு. வந்தவுடனே நீங்களே கேட்டுக்குங்க.

நான்: அப்ப நீங்க?

அவர் (சிரித்தவாறே) : நான் இங்கே சாப்பிட வந்தவன். பாக்கி சில்லறைக்காக நிக்கறேன் அவ்ளோதான்.

(எனக்கு சரியான கடுப்பு)

நான்: அப்போ இவ்ளோ நேரம் எதுக்கு கேள்வியெல்லாம் கேட்டீங்க?

அவர்: என்னை யாருன்னு நீங்கதானே முதல்லே கேட்டிருக்கணும். நீங்க ஏன் கேக்கலே?

நான்: அது வந்து.. நீங்க பாக்கறதுக்கு மேனேஜர் மாதிரி இருந்தீங்க.. .அதான் கேக்கலே...

இதற்குள் கடையிலிருந்து ஆள் வந்துவிடுகிறார். நான் மறுபடி முதலிலிருந்து எல்லாவற்றையும் ஒப்பிக்க, கடைக்காரரோ பதிலை என் பக்கத்தில் நிற்பவரைப் பார்த்து சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

அவர் கடைக்காரரைப் பார்த்து: இதோ பாருங்க. இட்லி வடை இவருக்கு (என்னைக் காட்டி). நான் இங்கே சாப்பிட வந்து, சில்லறைக்காக நிக்கறேன். என்னை முதல்லே வெளியே அனுப்பிட்டு, அவர்கிட்டே கணக்கு பேசிக்குங்க.

கடைக்காரர் சிரித்துக் கொண்டே அவருக்கு சில்லறை கொடுக்க, அவர் என்னைப் பார்த்து - ஏங்க, நான் பாக்கறதுக்கு நிஜமாவே மேனேஜர் மாதிரியா இருக்கேன்?

நான் : நான் அப்படித்தான் நினைச்சேன். நீங்கதான் வெள்ளையும் சொள்ளையுமா இருக்கீங்களே?

அவர்: மறுபடி ஒரு தடவை நல்லா பாத்து சொல்லுங்க..

நான்: அட... ஆமாங்க...

அவர்: உங்களுக்கு தெரியுது. எங்க முதலாளிக்குத் தெரியல. இன்னிக்கே ஆபீஸுக்குப் போய் என்னை மேனேஜர் ஆக்குடான்னு கேக்கப் போறேன்.

இந்த சம்பவம் முழுக்க மனுசன் சிரிச்சிக்கிட்டே இருந்தாரு. அந்த நகைச்சுவை உணர்வு, டைமிங் சென்ஸ், கலகலப்பு - இதெல்லாமே ஸ்வைன் மாதிரி பக்கத்தில் இருப்பவருக்கு டக்குன்னு ஒட்டிக்கிற அளவுக்கு இருந்தது.

வீட்டுக்கு வந்தப்புறம்கூட எல்லார்கிட்டேயும் சொல்லி சொல்லி சிரிச்சிக்கிட்டே இருந்தேன்.

*********

இப்போ ஒரு வருத்தமான சம்பவம். இது நடந்து சில வருடமாயிடுச்சு.

ஒரு தடவை ஒரு ச்சின்ன தெருவில் என் இரு சக்கர வாகனத்தில் வந்துகொண்டிருந்தபோது, எதிரில் வந்த ஒரு கார், என் பக்கத்தில் வரும்போது டக்குன்னு வலது பக்கம் கொஞ்சம் திரும்ப, நான் திடீர் ப்ரேக் அடிச்சி தெருவோரத்தில் நின்றிருந்த ஒருவரை இடித்துத் தள்ளிவிட்டு
வண்டியோடு கீழே விழுந்தேன்.

என் பைக்கின் 'பின்னே பார்க்கும்' கண்ணாடி உடைந்துவிட, எனக்கு கைகளிலும், நான் தள்ளி விட்டவருக்கும் கை, கால்களிலும் சிராய்ப்பு. நான் கஷ்டப்பட்டு எழுந்து வண்டியை எடுத்து நிறுத்திவிட்டு அவரைப் பார்த்தால், அவரோ அழுதுகொண்டிருந்தார்.

நான் டென்சனாகி அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டிருக்க என்னை மேலும் டென்சனாக்கிய விஷயம் அவர் செய்கையில் பேசியபோதுதான் தெரிந்தது. அவர் வாய்பேச இயலாதவர்.

ஒண்ணுமில்லே. நீங்க போங்கன்னு செய்கையில் காட்டியவாறே அவர் நகர, என் வண்டி நகராமல் அடம் பிடித்தது. அதைப் பார்த்த அவர், நான் மறுப்பதையும் கண்டுகொள்ளாமல் எனக்கு உதவ முற்பட்டார்.

என் வண்டியை தள்ளியவாறே பக்கத்தில் ஒரு மெக்கானிக் கடைக்கு வந்த அவர், கண்ணாடியை சரிசெய்யவும்தான் தெரிந்தது, அவர் ஒரு மெக்கானிக் என்பதும் அது அவரோட கடையென்பதும்.

அன்னிக்கு அதிர்ச்சி மேல் அதிர்ச்சி கொடுத்தே ஆகணும்னு நினைச்ச அவர், வண்டியை சரிசெய்ததற்கு காசு வாங்கமாட்டேன்னு சிறிது நேரம் அடம் பிடித்தாலும், காசை அவர் பாக்கெட்டில் திணித்து, மறுபடி மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டு வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தேன்.

அப்படிப்பட்ட ஒரு ஆளை இடித்துத் தள்ளிவிட்டோமே என்ற குற்ற உணர்ச்சி அடுத்த ஒரு வாரத்திற்குப் போகவேயில்லை.

அந்த சம்பவத்திற்குப் பிறகுதான் வரலாற்று சிறப்புமிக்க ஒரு முடிவெடுத்தேன். இனிமேல் இருசக்கர வாகனத்திலிருந்து விழுந்தால், யாரையும் இடிக்காமல் தனியாக ஒரு இடத்தில் போய்தான் விழவேண்டும் என்று சபதமே செய்துவிட்டேன்.

நாமதான் ஒரு சபதத்தைப் போட்டுவிட்டால், அதை நிரூபிச்சே தீருவோம்ல... தங்கமணி பின்னால் அமர்ந்திருக்க ஓரிரு முறை ( நிறைய தடவை??) யாரையும் இடிக்காமல் நாங்க மட்டும் பைக்லேந்து விழுந்து எழுந்தோம்.

அப்புறம்தான் என் சபதத்தை தங்கமணி நம்பினார்.

அப்ப நீங்க?

********